کارگاه بی کرانگی درون در کران های مختلف

باریکه های نوری از چهارچوب خانه ، اتاق روانکاو ، بیمارستان روانپزشکی و ناخودآگاه سوسو می‌زند، هم چون نقطه هایی از نور که به هندسه ی متفالی روشنی می بخشد. هیجانات در لبه های تخیل به ارتعاش در می آید و زوایای ذهن و دالان های تودرتوی آن را میکاود.این مکان ها پیش از هر چیز موضوعی هندسی هستند اما از ساکنان خود می‌خواهند بیندیشند که چطور همین خطوط دقیق هندسی پذیرای ویژگی ها و پیچیدگی های انسانی می شوند و چگونه خود را با ساکنان خود تطبیق می‌دهند.حس ها ، عواطف و هیجانات ما واقعیت های وجودی ما هستند، تنها کافی نیست که به کمک ” تاثیرات” آنها را تعریف کنیم بلکه باید با بی کرانی شاعرانه ی آنها زندگی کنیم.