کارگاه تغییرات نامحسوس؛ تبانی و فرسایش مرزها در روان درمانی

تبانی و کانفیوژن می‌توانند به طور قابل توجهی بر روانکاوی تأثیر بگذارند و با ایجاد پویایی‌های ضد درمانی، Anti analytic dynamics منجر به بن‌بست رواندرمانی تحلیلی شوند.

نکات کلیدی:

• سوءتفاهم و کانترترنسفرنسهای منفی: سوءتفاهم مزمن از رفتار بیمار توسط تحلیلگر می‌تواند منجر به کانترترنسفرنسهای منفی شدید شود. این می‌تواند یک چرخه معیوب ایجاد کند که در آن احساسات منفی تحلیلگر نسبت به بیمار، مشکلات بیمار را تشدید می‌کند و منجر به بن‌بست می‌شود.

• رفتار تحریک‌آمیز: زمانی که رفتار تحریک‌آمیز یا عصبانی کننده بیمار درست فهمیده نشود ، می‌تواند باعث ایجاد احساسات منفی قویتر در تحلیلگر شود که می‌تواند روند درمانی را مختل کند.

• تبانی: هم تحلیلگر و هم بیمار می‌توانند بصورت ناخودآگاه با یکدیگر تبانی و همدستی کنند تا پروسه های آنتی آنالتیک را حفظ کنند. این پدیده می‌تواند از هرگونه پیشرفت تحلیلی جلوگیری کند و بن‌بست را عمیق‌تر کند.
• زمینه تاریخی: سوءتفاهم از رفتار بیمار بدون در نظر گرفتن زمینه تاریخی او (الگوهای کودکی بیمار) می‌تواند منجر به کانترترنسفرنس منفی شود. به عنوان مثال، امتناع بیمار از صحبت کردن ممکن است پاسخی سالم به فشارهای گذشته باشد نه صرفاً خصومت.

• نقش تاریخچه: درک گذشته بیمار و رابطه او با خانواده‌اش می‌تواند به تحلیلگر کمک کند تا از تشخیص نادرست رفتار بیمار جلوگیری کند. این درک می‌تواند از ایجاد کانترترنسفرنس منفی و بن‌بست جلوگیری کند.
• نگرش تحلیلگر: نگرش و تفسیر تحلیلگر از رفتار بیمار نقش مهمی دارد. سوء تعبیر مقاومت سالم به عنوان خصومت می‌تواند منجر به انتقال‌تضاد منفی و بن‌بست شود.

بطور خلاصه، کانفیوژن و تبانی می‌توانند یک محیط درمانی منفی ایجاد کنند و منجر به بن‌بست شوند. برای تحلیلگر ضروری است که زمینه تاریخی بیمار را درک کند، از تفسیر های مرتبط با مسائل نوروتیک خودش خودداری کند و کاانترترنسفرنس خود را مدیریت کند تا از بروز چنین موقعیت‌هایی جلوگیری کند.

در نهایت تبانی می‌تواند به آهستگی چهارچوب درمان را تغییر دهد، می‌تواند منجر به تغییر تدریجی فضای درمانی و خارج شدن تحلیلگر و مراجع از مسیر درمان شود. بنابراین تحلیلگر باید بتواند این فرایند را شناسایی کند و آن را مدیریت کند.